เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าครับ

อะไรนะ วันนี้ทำงานครบ 12 ชั่วโมงแล้วหรือ… ว่าแต่ได้ผลงานไหมครับ?
อะไรนะ กลับบ้านเที่ยงคืนมาสัปดาห์แล้วหรือ… แล้วงานเสร็จไหมครับ?

ผมว่าเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ หลายๆ คนมีทัศนะคติกับการทำงานหนักที่มันไม่สมเหตุสมผลเสียเท่าไร

ทำไมเราต้องนั่งทำงานนานๆ 12 ชั่วโมง ทั้งๆ ที่เอาเข้าจริง งานนั้นๆ ก็สามารถทำเสร็จใน 6 หรือ 8 ชั่วโมงได้
แล้วถ้าลองแอบไปส่องดูรายละเอียดว่า อีก 6 หรือ 4 ชั่วโมง ที่เกินมามันเกิดจากอะไร อาจพบว่า มันเสียไปกับการนั่งเล่น cookie run หรือ chat อยู่กับเพื่อนใน social media ต่างๆ ไม่ว่าจะ facebook, twitter, instagram

ประเด็นนี้ผมคุ้นๆ ว่าเคยอ่านในหนังสือชื่อ REWORK โดย DHH ไอดอลของผมอีกแล้ว
ไม่ว่าจะคนไทยหรือฝรั่ง ภาพลักษณ์ของคนทำงานนานดูเหมือนจะดูดี ดูเป็นคนทุ่มเท น่านับถือ
แต่ถ้าเราเปลี่ยนการวัดผลจากหน่วยของเวลา มาเป็นหน่วยของผลงานที่สำเร็จ จะเป็นอย่างไร

อย่างเช่น แทนที่จะมองว่า “วันนี้ทำงาน 8 ชั่วโมง” เปลี่ยนมาวัดแบบนี้ดีไหมครับว่า “วันนี้ทำงานเสร็จ 3 อย่าง”
เพราะ ถ้าเรายังเอาเวลามาวัด พรุ่งนี้เก่งขึ้นก็ทำงาน 9 ชั่วโมง 10 ชั่วโมง ไปจนสุดที่ทำงาน 24 ชั่วโมง มันก็ถึง limit ของหนึ่งวัน
แต่ถ้าเราวัดจากผลงานที่เสร็จ สมมติวันนี้ได้ 3 อย่าง พรุ่งนี้เก่งขึ้นอาจะได้ 10 อย่าง ไปจนกระทั่งถึงเป็น 100 อย่างก็ได้ ถ้าแบ่งงานเป็น กระจายงานได้ ทำงานมีประสิทธิผล ขอบเขตมันแตกต่างกันกลายเป็น unlimit ทีเดียวนะครับ

ในอีกมุม หากเรามองว่างานเดียวกัน มีคนสามารถใช้เวลาในการทำงานที่น้อยลง มันหมายถึงประสิทธิภาพในการทำงานที่มากขึ้น
ผลตอบแทนที่เขาควรได้คือ เอาเวลาที่เหลือไปทำอย่างอื่น ไปพักผ่อน ไปพัฒนาตัวเอง ไปลับขวานให้คม จะดีกว่าไหมครับ

สิ่งหนึ่งที่ผมเชื่อคือ ถ้าคนเราทำอะไรซ้ำๆ บ่อยๆ ครั้ง มันจะเกิดเป็นความเคยชิน กลายเป็นความชำนาญ เป็นทักษะที่ทำให้เราต่างจากคนอื่น ประสิทธิภาพในการทำงานเกิดจากสิ่งนี้ครับ
และก็แน่นอนถ้าขวานเราคม ถ้ามีอารมณ์ตัดไม้ จะซุงต้นใหญ่สักแค่ไหนก็คงไม่หวั่น ดังนั้นต้องหมั่นลับสมอง ประลองปัญญาไปพร้อมๆ กับรักษา balance ของชีวิตให้ดีๆ

บ่อยครั้งที่ผมทำงานดึกและเห็นโพสต์ใน facebook ว่า “กำลังป่วยเพราะงานหนักเหลือเกิน ฉันทำอะไรอยู่เนี่ย” มันทำให้ผมนึกถึงคำสอนขององค์ดาไลลามะที่ว่า

มนุษย์เป็นสิ่งที่แปลกที่สุดในโลก เพราะเขายอมสละสุขภาพเพื่อทำเงิน
แล้วก็สละเงินเพื่อเอามาฟื้นฟูสุขภาพคืนมา
เขาห่วงอนาคตมากจนไม่มีความสุขกับปัจจุบัน
ผลก็คือเขาไม่อยู่กับทั้งปัจจุบันและอนาคต
เขาอยู่เหมือนจะไม่มีวันตาย
และท้ายสุดเขาก็ตายไปโดยเหมือนไม่ได้มีชีวิตอยู่จริง

ลองคิดดูนะครับวันนี้เราทำงานเพื่ออะไร เราทำงานอย่างมีประสิทธิภาพไหม และเราทำงานอย่างมีความสุขหรือเปล่า

แต่ไอ้พวกที่มาสายกลับก่อนงานไม่เสร็จ แล้วทำตัวลั้ลลาเนี่ย สมควรโดนไล่ออกนะครับ เพราะคุณไม่มีสำนึกในการอยู่ร่วมกันในสังคม คุณค่าในความเป็น “คนทำงาน” ของคุณอยู่ที่ไหน ไปคิดเอาเองแล้วกันนะ … แรงไปไหมเนี่ย 🙂