อาราเล่จัง

เกลียดละคร แต่ก็ดูมันทุกตอน
เกลียดคนใจร้อน แต่ก็ชอบมวย
เกลียดคนรวยนัก ชอบดูถูกฉัน แต่เมื่อคืนพึ่งฝันว่าถูกหวย

เกลียดใครจะได้เจอมันทุกวัน
เกลียดคนผิดนัด แต่ฉันก็เคย
เกลียดจังตอน hang ปวดหัวตอนเช้า ตกเย็นกินเกล้าไม่หยุดเลย

เกลียดการพนันแต่ก็เคยเป็นเจ้ามือ
รำคาญมือถือ แต่ฉันก็มี
เกลียดจังความอ้วน ใคร ๆ ก็รู้ แต่ยังสั่งขาหมูกินอยู่ดี

เกลียดการมองคนที่หน้าตา
แต่พอเจอดาราขอลายเซ็น
เกลียดคนยั้วเยี้ย อึดอัดทุกครั้ง แต่พออยู่ในผับฉันก็ต้องเต้น

ตกลงว่า ที่พูดมาทั้งหมดเนี่ยเกลียดจริงหรือเปล่าครับ
ผมเชื่อว่าหลายคนฟังเพลงขาหมูจาก Tattoo Colour ทีไร ก็จะมีอาการ “อืมมม ก็จริงนะ”
สังเกตไหมครับ คนเรามีจังหวะที่ชอบทำอะไรบางอย่างที่ตัวเองบอกว่า “ไม่ชอบ”
หรือโดยพื้นฐานแล้ว มนุษย์ชอบความซาดิสต์ ชอบอะไรที่ตัวเองรู้ว่าไม่ดีกับตัวเอง

ตัวเองเคยลองถามตัวเองไหมครับว่ามีความสุขไหมที่เห็นตัวเองเจ็บปวดบ้างในบางจังหวะของชีวิต… หรือเปล่า
ชีวิตคนเรา มันมีสุขทุกข์ปะปนกัน สุขสุขทุกข์ทุกข์ ทุกข์ทุกข์สุขสุข สลับกันมาตอนไหนก็ไม่รู้
และสำหรับบางคนที่ สุขสุขสุขสุขสุข ก็เลยอยากจะเจอสักทุกข์ การได้พบเห็นความทุกข์เลยเป็นความสุขอย่างนึง

ผมนึกย้อนกลับไปสมัยเรียนประถมมั้ง ตอนที่ได้เรียนเกี่ยวกับพุทธประวัติ
ตอนนั้นก็สงสัยว่ามีคนอย่างนี้ด้วยหรือ ที่มีความสบายทุกอย่างเลย แต่กลับละทิ้งทุกสิ่งไปหาความลำบาก
โตขึ้นมาก็ได้เรียนรู้ว่า ความสบายไม่ได้เท่ากับความสุข และความลำบากก็ไม่ได้เท่ากับความทุกข์เสมอไป

ในชีวิตการทำงาน บางคนทำงาน 5 วันต่อสัปดาห์ แต่ละวันก็ประมาณ 7-8 ชั่วโมงตามที่บริษัทบังคับ เลิกงานมีความสุข วันหยุดมีความสุข
ส่วนบางคนก็มีความสุขกับการทำงาน 24 ชั่วโมง 7 วัน ว่างตอนไหน สะดวกตอนไหนก็ทำมันไปเรื่อยๆ เพราะมันคือชีวิตเขา
ดังนั้นที่สำคัญคือความสุขของคนแต่ละคนก็แตกต่างกันไปตามจังหวะเวลาของชีวิต และมุมมองของเขาคนนั้น

ใครว่าขี้เหม็น ขี้เป็นสิ่งสกปรก แต่อาราเล่เอาไม้จิ้มขี้วิ่งรอบเมืองได้อย่างมีความสุข
ส่วนใครที่ว่ามีเงินมากมีความสุข เราคงเคยได้ยินเรื่องราวของ บรูซ เวย์น มหาเศรษฐีที่นอนไม่หลับ แล้วต้องออกล่าเหล่าร้ายในยามค่ำคืนในชุด Batman
บางสิ่งสำหรับบางคนอาจะเป็นเรื่องที่ดีที่เหมาะสม ในขณะที่คนอื่นว่าไม่
บางอย่างที่บางคนต้องการก็อาจจะเป็นส่วนเกินของชีวิตที่อีกคนพร้อมจะสละมันไป เขาไม่เคยคิดว่ามันเท่เลย
สัจธรรมอย่างหนึ่งของโลกใบนี้ คือความแน่นอนคือความไม่แน่นอน
และความสุขในการใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ คือ การเข้าใจสภาพจิตใจของตัวเอง

ทุกครั้งที่เรากำลังสับสนกับชีวิต หลักๆ เลยอาจจะเป็นเพราะ “ใจมันสั่น”
ทุกครั้งที่มีปัญหา ผมอยากให้ทุกคนเข้าใจว่า
เพราะโลกมนุษย์ใบนี้มีผู้คนอาศัยอยู่ เราจึงต้องเข้าใจคนอื่น เอาใจเขามาใส่ใจเราให้มากๆ
เพราะเวลาที่เหลืออยู่ไม่รู้มากน้อยเท่าไร เราจึงต้องใช้ทุกวินาทีที่ผ่านไปอย่างมีค่า
เพราะทุกวิกฤตมีโอกาส เราจึงต้องไม่ยอมแพ้ และแม้คืนนี้จะนอนดึกอีกแล้ว แต่พรุ่งนี้ผมจะตื่นขึ้นมา 6 โมงเช้าวันสุข ราตรีสวัสดิ์ประเทศไทย